Ukiyo-e ressamı ve baskıcısıdır. Sanatçının adları Tsunoda Kunisada, Soyadı: Shozo, Go adları: Fubo Sanjin,

Fuchoan, Gepparo, Gototei, Hokubaiko, Ichiyusai, Kinraisha, Kochoro, Shozo, Tojuen, Toyokuni III, Utagawa

Kunisada, Utagawa Toyokuni III. Musahsi'de Katsushika'da doğmuştur. Edo'da yaşamıştır. 15 yaşında Toyokuni'nin

öğrencisi olmuş ve Kunisada adını almıştır. İlk kitap resimlerini 1807'de yapmış ve 1808'de aktörleri betimleyen

ahşap baskı resimlerini tasarlamaya başlamıştır. Babasının ölümünden sonra Itsutsumei'de deniz taşımacılığı

hakkı Kunsada'ya devredilmiş ve bu nedenle ressam Gototei 五渡亭 (Beşinci Feribot Evi) adını almıştır .1833'te Hanabusa

Ikkei'den ders almış, Hanabusa Itcho'nun üslubunu benimsediğinden Kochoro adını kullanmaya başlamıştır.

Toyokuni III adını 1844 yılında almıştır ve sanatçı en çok bu isimle tanınmıştır. Toyokunu ismi Kunisada'nın

bu ismi kullanmaya başlamasından önce 1845'te emekli olan ve Shozo adını kullanmaya başlayan Gosotei Toyokuni'ye

aittir. Kunisada hikaye kitaplarının illüstrasyonlarında ve Kabuki aktörlerinin portrelerinde uzmanlaşmış bir

ressamdır. Sanatçının yapmış olduğu birkaç manzara resmi baskısı oldukça ince bir zevkin ürünü olmakla beraber

bijinga (güzel kadınların resimleri) ları seçkin yapıtları arasında yer almaz.  Sanatçının erken yapıtları en iyi çalışmalarıdır

sonraki eserleri 19.yüzyılın popüler zevkine boyun eğerek giderek kaba ve sert bir anlatıma sahip olur ki bu

baskılar çalakalem tasarlanmış, aşırı bir biçimde renklendirilmiş ve kötü bir şekilde basılmıştır.

Kaynakça:  Laurance P. Roberts, A Dictionary of Japanese Artists, Weatherhill, Trumbull, 2000 : 96-97

Hiroshige, Kuniyoshi ve Kunisada 19.yüzyıl ve 20.yüzyıl başında özellikle Amerikalı baskı koleksiyonerlerinin gözünde eserleri Klasik ukiyo-e sanatçılarına göre aşağılık

ve kötü beğeni ürünü olarak değerlendirilmiş sanatçılardır. Hiroshige ve Kuniyoshi'nin 1970'lere kadar alanın en büyük ustaları olarak değerleri

anlaşılmış, Kunisada ise 1990'lardaki araştırmalar ve yeni değerlendirmeler sonucunda büyük bir usta olarak kabul edilmiştir. Dolayısıyla yukarıdaki Laurance P. Roberts'a

ait değerlendirmeler güncelliğini yitirmiş bulunmaktadır.

At the end of the Edo Period (1600 – 1867), Hiroshige, Kuniyoshi and Kunisada were the three best representatives of the Japanese color woodcut in

Edo (capital city of Japan, now Tokyo). However, among European and American collectors of Japanese prints, beginning in the late 19th and early 20th

century, all three of these artists were actually regarded as rather inferior to the greats of classical ukiyo-e, and therefore as having contributed

considerably to the downfall of their art.For this reason, some referred to their works as “decadent”.Beginning in the 1930’s and 1970’s, respectively,

the works of Hiroshige and Kuniyoshi were submitted to a re-evaluation, and these two are now counted among the masters of their art.

Thus, from Kunisada alone was withheld, for a long time, the acknowledgment which is due to him. With a few exceptions, such as actor portraits

and bijinga at the beginning of his career, and some series of large-size actor head-portraits near the end, it was thought that he had produced only

inferior works. It was not until the early 1990’s, with the appearance of Jan van Doesburg’s overview of the artistic development of Kunisada,

and Sebastian Izzard’s extensive study of his work, that this picture began to change, with Kunisada more clearly revealed as one of the “giants”

of the Japanese print that he was.Please see: KUNISADA